بیماری کرون چیست؟ علائم و درمان بیماری التهای روده

بیماری کرون چیست

بیماری کرون (به انگلیسی: Crohn’s disease) یک بیماری مزمن است که باعث التهاب در سیستم گوارش می شود. این بیماری به عنوان یکی از انواع بیماری های التهابی روده شناخته می شود و می تواند بسیار دردناک، ناتوان کننده و حتی در برخی موارد تهدیدکننده زندگی باشد. این بیماری که با نام های ایلئیت یا انتریت هم شناخته می شود، ممکن است هر بخشی از دستگاه گوارش را از دهان تا مقعد تحت تأثیر قرار دهد، اما معمولاً بخش پایینی روده کوچک (ایلئوم) بیشتر درگیر می شود. علائم بیماری ممکن است ناخوشایند و آزاردهنده باشند، از جمله زخم روده، احساس ناراحتی و درد. بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، از هر ۱۰ هزار نفر، بین ۲۶ تا ۱۹۹ نفر به این بیماری مبتلا می شوند. گرچه این بیماری معمولاً بین سنین ۱۵ تا ۴۰ سال آغاز می شود، اما ممکن است در هر سنی ظاهر شود.

علائم بیماری کرون روده

علائم بیماری کرون بستگی به ناحیه ای از روده دارد که تحت تأثیر قرار گرفته است. برخی از علائم رایج شامل موارد زیر می شود:

  1. درد: شدت درد در هر فرد متفاوت بوده و محل التهاب در روده مشخص کننده آن است. بیشتر اوقات درد در ناحیه پایین و راست شکم احساس می شود.
  2. زخم های روده: این زخم ها نواحی آسیب دیده ای هستند که ممکن است خونریزی کنند و بیمار خون را در مدفوع خود مشاهده کند.
  3. زخم های دهان: این نوع زخم ها علامتی شایع در این بیماری هستند.
  4. اسهال: ممکن است از حالت خفیف تا شدید باشد و گاهی با مخاط، خون یا چرک همراه باشد. همچنین ممکن است فرد احساس دفع مدفوع کند ولی مدفوعی خارج نشود.
  5. خستگی: اغلب افراد احساس خستگی شدید دارند که ممکن است با تب همراه باشد.
  6. کاهش اشتها: بیمار ممکن است در برخی مواقع اشتهای خود را از دست بدهد.
  7. کاهش وزن: این کاهش وزن ممکن است به دلیل کمبود اشتها رخ دهد.
  8. کم خونی: از دست دادن خون می تواند باعث ایجاد کم خونی شود.
  9. خونریزی رکتوم و ترک های مقعدی: پوست اطراف مقعد ممکن است ترک بخورد و باعث خونریزی و درد شود.

دلایل ایجاد بیماری کرون چیست؟

علت دقیق بیماری کرون هنوز به طور کامل مشخص نیست، اما تصور می شود این بیماری به دلیل واکنش غیرعادی سیستم ایمنی بدن رخ دهد.

بر اساس این نظریه، سیستم ایمنی به غذاها، باکتری های مفید و دیگر مواد ضروری حمله می کند، زیرا آن ها را به اشتباه به عنوان عوامل مضر تشخیص می دهد.

در زمان این حملات، گلبول های سفید در لایه پوششی روده تجمع کرده و باعث التهاب می شوند. این التهاب به زخم و آسیب روده منجر می شود.

با این وجود، هنوز مشخص نیست که آیا این نقص در سیستم ایمنی مستقیماً عامل بیماری کرون است یا خیر.

عواملی که می توانند خطر التهاب را افزایش دهند شامل:

تقریباً از هر ۲۰ نفر، ۳ نفر مبتلا به کرون هستند و ۳ نفر از نزدیکان این افراد نیز به این بیماری دچار می شوند. اگر یکی از دوقلوهای همسان به کرون مبتلا شود، احتمال ابتلای دوقلوی دیگر ۷۰ درصد است.

همچنین، احتمال دارد یک باکتری یا ویروس در این بیماری نقش داشته باشد. به عنوان مثال، باکتری “E. coli” با بیماری کرون در ارتباط است.

سیگار کشیدن نیز یکی از عواملی است که خطر ابتلا را افزایش می دهد.

تشخیص بیماری کرون چگونه است؟

پزشک با پرسیدن سوالاتی در مورد علائم و نشانه ها، وضعیت بیمار را بررسی می کند. در معاینه فیزیکی، در صورتی که بخش های ملتهب روده به هم چسبیده باشند، ممکن است توده ای در ناحیه شکم لمس شود.

برخی آزمایش هایی که می توانند به تشخیص این بیماری کمک کنند، عبارتند از:

درمان بیماری کرون روده

روش های درمان ممکن است شامل دارو، جراحی و مکمل های غذایی باشد.

اگرچه درمان قطعی برای بیماری کرون وجود ندارد، اما برخی از روش های درمانی می توانند به کاهش تعداد دفعات بازگشت بیماری کمک کنند. هدف اصلی درمان، کنترل التهاب، رفع مشکلات تغذیه ای و کاهش علائم است.

درمان بیماری کرون به عوامل زیر بستگی دارد:

برخی از افراد ممکن است برای مدت طولانی، حتی چندین سال، بدون هیچ علائمی زندگی کنند. این دوره به عنوان دوره فروکش یا بهبودی شناخته می شود. اما معمولاً پس از مدتی بیماری دوباره عود می کند.

با توجه به تفاوت های زیاد در دوره های بهبودی، تعیین میزان اثربخشی درمان دشوار است. پیش بینی مدت زمان فروکش کردن بیماری نیز همیشه امکان پذیر نیست.

1. داروهای موجود

داروهای ضد التهاب: پزشک معمولاً درمان را با مزالامین (سولفاسالازین) آغاز می کند تا به کنترل التهاب کمک کند.

کورتیزون یا استروئیدها: کورتیکواستروئیدها شامل داروهایی هستند که کورتیزون و استروئیدها را در بر دارند.

آنتی بیوتیک: در صورت وجود فیستول، تنگی یا جراحی قبلی که ممکن است باعث رشد بیش از حد باکتری ها شود، پزشکان معمولاً داروهایی مانند آمپی سیلین، سولفونامید، سفالوسپورین، تتراسایکلین یا مترونیدازول تجویز می کنند.

داروهای ضد اسهال و جایگزینی مایعات: پس از کاهش التهاب، اسهال معمولاً مشکل زیادی ایجاد نمی کند، اما گاهی بیمار ممکن است برای کنترل اسهال و درد شکم به دارو نیاز داشته باشد.

2. داروهای بیولوژیک

بیولوژیک ها دسته ای جدید از داروها هستند که توسط دانشمندان از ارگانیسم های زنده تولید شده اند. این داروها با هدف قرار دادن پروتئین هایی که باعث التهاب می شوند، پاسخ ایمنی بدن را کاهش می دهند.

به نظر می رسد که بیولوژیک ها به بیماران مبتلا به کرون کمک زیادی می کنند.

نمونه هایی از بیولوژیک ها برای درمان کرون عبارتند از:

درمان های بیولوژیک ممکن است عوارض جانبی مانند استفراغ، حالت تهوع و کاهش مقاومت بدن در برابر عفونت ها را ایجاد کنند.

برخی مطالعات نشان می دهند که استفاده از بیولوژیک ها می تواند نیاز به جراحی شکم را در طی ۱۰ سال تا ۳۰ درصد کاهش دهد. قبل از معرفی این داروها، این احتمال بین ۴۰ تا ۵۵ درصد بود.

همچنین، به نظر می رسد که بیولوژیک ها می توانند خطر عوارض جانبی ناشی از استفاده طولانی مدت کورتیکواستروئیدها را کاهش دهند.

داروهای بیولوژیک انواع مختلفی دارند و افراد به آن ها واکنش های متفاوتی نشان می دهند. پزشک می تواند مناسب ترین گزینه را برای شما تجویز کند و اگر داروی اول مؤثر نبود، ممکن است داروی دیگری یا ترکیبی از چند دارو را پیشنهاد دهد.

3. عمل جراحی

بیشتر بیماران مبتلا به بیماری کرون ممکن است در برخی از مراحل بیماری به جراحی نیاز پیدا کنند. وقتی داروها دیگر قادر به کنترل علائم نباشند، جراحی تنها گزینه باقی مانده است. جراحی می تواند علائمی را که به داروها پاسخ نداده اند، تسکین دهد یا مشکلاتی مانند آبسه، سوراخ شدن یا خونریزی را اصلاح کند.

برداشتن بخشی از روده می تواند کمک کننده باشد، اما درمان قطعی بیماری کرون نیست. معمولاً التهاب به نواحی مجاور قسمت برداشته شده بازمی گردد. برخی از بیماران ممکن است در طول زندگی خود چندین بار تحت عمل جراحی قرار بگیرند.

در برخی موارد، کولکتومی لازم می شود که طی آن کل روده بزرگ برداشته می شود. جراح یک برش کوچک در دیواره شکم ایجاد کرده و نوک ایلئوم را به سطح پوست می آورد تا شکافی به نام استوما ایجاد شود. از طریق این استوما، مدفوع از بدن خارج می شود و کیسه ای برای جمع آوری آن استفاده می شود. پزشکان می گویند که بیمار با استوما می تواند زندگی طبیعی و فعالی داشته باشد.

اگر جراح بتواند قسمت آسیب دیده روده را بردارد و بخش های سالم روده را به هم متصل کند، نیازی به استوما نخواهد بود. بیمار و پزشک باید تصمیم گیری درباره جراحی را به دقت بررسی کنند، زیرا این نوع جراحی برای همه مناسب نیست. بیمار باید به خاطر داشته باشد که پس از جراحی، بیماری ممکن است دوباره عود کند.

بیشتر افراد مبتلا به کرون می توانند زندگی عادی و فعالی داشته باشند، به کار خود ادامه دهند، از خانواده خود مراقبت کنند و در جامعه نقش مؤثری ایفا کنند.

عوارض بیماری کرون چیست؟

در صورتی که علائم شدید و به دفعات تکرار شوند، احتمال بروز عوارض افزایش می یابد. برخی از این عوارض ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند:

علاوه بر این، ممکن است مشکلات دیگری نیز بروز کنند، از جمله:

در صورت مشاهده علائم بیماری کرون، توصیه می شود با متخصص گوارش و کبد مشورت کنید تا علت دقیق بیماری شناسایی و درمان مناسب آغاز شود.

کولیت اولسراتیو در مقایسه با بیماری کرون روده

کولیت اولسراتیو فقط لایه بالایی مخاط روده بزرگ را ملتهب کرده و باعث ایجاد زخم می شود، در حالی که بیماری کرون می تواند تمام لایه های روده را درگیر کند و همراه با زخم باشد.

در بیماری کرون، التهاب ممکن است در هر بخشی از روده اتفاق بیفتد، اما در کولیت اولسراتیو التهاب فقط محدود به روده بزرگ و رکتوم است.

در بیماری کرون، بخش هایی از روده ممکن است سالم و بدون آسیب باشند، در حالی که قسمت های دیگری تحت تأثیر قرار گرفته اند، اما در کولیت اولسراتیو آسیب ها به صورت پیوسته در طول روده بزرگ دیده می شود.

رژیم غذایی

کودکانی که به بیماری کرون مبتلا هستند و رشد آن ها تحت تأثیر بیماری قرار گرفته، ممکن است نیاز به مصرف فرمول های مایع با کالری بالا داشته باشند.

بسیاری از بیماران مبتلا به کرون می گویند که برخی غذاها اسهال و دل درد آن ها را بدتر می کند. این غذاها شامل موارد زیر هستند:

برخی افراد ممکن است تمایلی به غذا خوردن نداشته باشند. در موارد شدید، ممکن است نیاز باشد فرد برای مدتی کوتاه از طریق وریدی تغذیه شود.

آنچه از مقاله بیماری کرون متوجه شدیم

بیماری کرون یک چالش طولانی مدت برای بسیاری از افراد است و تأثیرات قابل توجهی بر کیفیت زندگی آن ها دارد. با اینکه درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما روش های درمانی مختلفی از داروها گرفته تا جراحی، می توانند به کنترل علائم و کاهش التهاب کمک کنند. اهمیت مدیریت این بیماری از طریق مراجعه به پزشک، پیروی از رژیم غذایی مناسب و مراقبت های مداوم، نقش کلیدی در بهبود زندگی روزمره بیماران دارد. شناخت به موقع علائم و پیگیری دقیق روند درمان می تواند باعث کاهش عوارض و بهبود دوره های بهبودی شود.

نوشته های مشابه
↑